BLOG, GEZİ YAZILARIM

Mardin

Mardin…

Köklerimin doğduğu, ruhumun ait olduğu yerdeyim. Karşımda mezopotamya. Kim bilir kimleri doyurdu o bereketli toprakların. Kimlere yuva kimlere mezar oldun….
Mardin…

Masalımın kenti. Ruhumun dar ruhumun yokuş ruhumun tas kaplı sokakları.
Asırlardır ilk günkü gibi yıkılmadan duran tas bir konak var karşımda. O benim iste. Özenle oyulmuş, en güzel motiflerin süslediği taş kaplı dışı. Kalın duvarlı.
Bir abbara var içimde, mardin’in sokaklarında. Kalbime dokunanların konakladığı, kimilerinse ruhuma dokunamadan altından geçip gittiği.
Bir fincan kahve şimdi yalnızlığımla paylaştığım. Mardin bana bakıyor ben mardin’e. Mardin içime isliyor ben ezberliyorum sokaklarını.
Hiç yorulmuyorum bu şehirde. Hiç üzmüyor beni. Ağlamıyorum. Gülmüyorum da. Farklı bir duygusu var bende. Hayranlıkla karışık adlandıramadığım bir şey.
Yürüyorum… yürüdükçe sokaklarında kendime rastlıyorum. Topluyorum bir bir parçalarımı. Topladıkça çoğalıyorum. Çoğaldıkça daha çok işliyorum mardin’in kalbine.
Masal kentin farkında olmadan yasayan masal kahramanı insanlarını seviyorum. Kendimi sever gibi. Tanıyorum hepsini. Tanımasalar da beni. Masal kentte farkında olmadan yasayan masal kahramanı insanları her günkü gibi güne başlıyorlar bugün de. Ben de onlara katılıyorum evimde gibi. Tek farkım var ben kahraman değilim. Tek istediğim öylece gezmek bu kentte. Veya öylece durmak bir sokakta, bir tepede. Mezopotamyaya karşı. Kaleye karşı. Taş evlere karşı… bütün gün donup dursam kendi etrafımda. Semazenin eteğine tutunup savrulsam… bir elim alsa ruhundan mardin’in bir elim verse ruhumdan insanlara.

Ve son gece bir çiğlik yükseliyor mardin’in kalbinden. Gidiyorum…
Işıl ışıl gerdanlığımı takınmış, ışığı yanan her evin hikayesini kalbimde biriktirip gidiyorum…
Gözlerimi alamıyorum şehirden. Günler sonra da düşündüğümde hatırlamak istediğim gibi kalsın zihnimde diye.

O kahve, postanenin karşısındaki çay bahçesinde içtiğim o güzel kahve… tadını kazıdım zihnime.

Kasımiyedeki hayat çeşmesine baktım baktım… bir dilek de ben tuttum attım 1 kuruş da ben mahşer bölümüne. Çünkü gidiyorum…
Deyrul zafaran ve papazın kuşları…
Hasankeyf ve minarelerin hikayesi…