GEZİ YAZILARIM

SICAK BİR GÜMSEMEDİR GÖLYAZI

Bir yer düşünün, kışın ada yazın yarımada oluyor. Şehrin her gün ciğerlerimize soluduğumuz gri renginden bunalmışsınız. Yeşili, maviyi özlemişsiniz. Eşsiz bir gün batımı eşliğinde yudumlayacağınız çayın keyfini düşünün.

Gölyazı…

Kışın köy, adaya sadece bir köprüyle bağlı. Ya bu köprüden geçeceksiniz karşıya ya da bir kayıkla ulaşacaksınız. Bunun yanında mevsim yaz olunca, sular çekiliyor ve adaya köprünün altından yürüyerek ulaşmanız mümkün oluyor.

Sabah erken adaya gittiğinizde, köy kahvesinin, meydana yayılmış masalarında oturan köy halkının sevimli yaşlıları, derin muhabbetlerine bir nefeslik mola verip sizi tatlı bir tebessüm ve sıcak bir hoş geldiniz ile karşılıyorlar. Ortamı görünce ister istemez gezinize başlamadan ilk molanızı burada veriyorsunuz. Sanki ilk kez gittiğinizi anlamış gibi İsmail dede çekiyor sandalyesini masanıza. Ve henüz ada gezinize başlamadan, adada ne var ne yok, geçmişte neler yaşanmış, neler görmüş geçirmiş hepsini öğreniyorsunuz. Canlı tarih, gönüllü bir rehber eşlik ediyor göl manzarasında içtiğiniz ilk çaya.

Siz İsmail dededen adanın tarihini dinlerken o sırada, gün doğumundan önce balığa çıkan kayıklar teker teker dönüyorlar. Ve bir hareketlilik sarıyor etrafı. Her gün saat 11.30’da adada mezatın hareketliliği başlar. “ Allah bereket versin! Bereketini gör!” Yarım saat süren bu seremoniden son sözler yayılır adaya.

Ada çeşitli kuş türlerinin uğrak yeridir. Bunların arasında en tanıdık olan Pelikanlar, bahar aylarında göç yolları üzerinde bulunduğundan Gölyazı’ ya mutlaka uğrar, bu güzel gölden onlarda payına düşeni alırlar. Her sabah mezatın kurulduğu kıyıya yanaşıp balıktan dönenleri beklerler. Köy halkı gülen yüzünü onlardan esirgemez ve o günkü hasılatını hiç düşünmeden onlarla paylaşır. Artık o gün gölden ne çıktıysa, turna mı, yayın mı, sazan mı…

Pelikanların da kediler gibi balık hırsızı olduğunu burada gördüm. Balıkçıların onlarla hasılatlarını cömertçe paylaşmasına rağmen, arkalarını döndükleri an uzun gagalarının avantajlarını kullanarak hasılattan biraz daha nasipleniyorlar. Bu manzarayı görmenizi isterim. Mezatın fotoğraflanmaya değer diğer bir görsel şölenidir bu.

Gölyazı sokaklarında dolaşırken, dinleyin mutlaka köyün kalp atışlarını duyacaksınız. Yaşayan bir köy burası. Bazı köylerde dolaşırken, ne kadar sessiz olursa olsun bir yaşam belirtisine rastlayamazsınız. Bir güler yüz, bir içten merhaba duyamaz göremezsiniz.

Tamamen sit alanı ilan edilen Gölyazı, sokaklarında ilerledikçe köyün tarihi dokusu sizi büyülemeye başlıyor. Antik çağda Uluabat gölü Apolyont Gölü olarak anılmaktaydı. Işık tanrısı Apolyon, göldeki adalar ve göl kıyısındaki ovada kurulu antik kentin kurucusu imiş. Kentte Apolyon’a adanmış bir tapınak bulunurmuş. Bu antik kentin kalıntılarını ada sokaklarında halen görebilmeniz mümkün.

Gölyazı evleri eski yapısını korurken, iki yıl önce bir boya firmasının sponsorluğunda renklendi. Geçen yıl ise yurtdışından yabancı profesörler gelerek adanın çeşitli köşelerinde yaptıkları çalışmalarla yerli ve yabancı turistlerin yüzünü güldürecek yapıtlar ortaya çıkardılar. Bunlardan biri bilgisayar mezarı iken diğeri bir surun girintisine saklanmış aynalı dilek kuyusu. Ve daha bir çoğu.

Öğlen, göl kenarında kurulu küçük balık lokantalarında yemek molası verebilirsiniz. Menüde çoğunlukla sabahki mezattan alınan sazan ve turna balığı yer alır.

Eğer hala yorulmadıysanız akşamüstü muhteşem günbatımına kalmanızı tavsiye ederim. Günbatımı en güzel Zambak tepesinden izlenir ve fotoğraflanır. Turuncu kızıl renklere bürünen Gölyazı, günbatımında masalsı bir görünüme sahip olur.

Gölyazı, Bursa’da fotoğrafla uğraşanları kendine aşık etmiş bir yerdir. Gölün kıyısında ve açıklarda demirlemiş kayıklar uygun ışığı beklediğinizde müthiş fotoğraflar üretmeniz için birebir.

Yazın suların çekilmesiyle kökleri açıkta kalan söğüt ağaçları, renk renk boyalı evleri, tarihi kalıntıları ile Gölyazı görülmeye değer bir yer.