DENEMELER

SENİ ÇİZİYORUM TUVALLERE

Sarılsaydım boynuna. Elimi tutan elini hiç bırakmasaydım. İzin vermeseydim gidişine. Bir yıl değil, bir ay değil, bir gün bile değil, sadece bir saat daha kalsaydın.

Giderken seni düşündüm yolda diyorsun. Peki o zaman neden hep gidiyorsun. Neden susuyor, sorularıma cevap vermiyorsun. Seviyorum diyor kaçıyorsun. Kalbim anlamıyor bunu. Beni düşündüğün yollardan geçiyorum seni bulmak ümidiyle. Kocaman kocaman tuvaller bırakmışsın yollarda. Onları topluyorum. Kokun sinmiş üzerlerine, sarılıyorum.

Canım sıkıldıkça resim çiziyorum. Tuvaller dolusu sen oldu kalbimde. Elime aldığım fırça hep seni çiziyor. Derin bakışlarınla dolu tuvaller.

Gelişini çiziyorum. Çok kolay başlıyor. Ama seni gördüğüm o anda takılıp kalıyorum. Bir türlü fırçam boya tutmuyor. Halin, tavrın hiç gitmiyor gözlerimin önünden. Bana bakışın, uzaklara dalışın. Ve sonrası, en kötüsü gidişin. Çizemiyorum. Ya fırça boya tutmuyor ya da elim varmıyor.

Büyük kocaman tuvallerim bitti. Ama boyalarım hala var. Ve küçük küçük tuvallerim. Bir gün o küçük sözlerine muhtaç kalacağım hiç aklıma gelmezdi. Şimdi kalan umutlarımı küçük sözlerine bağlamaya çalışıyorum. Büyük büyük boyalarım küçük küçük tuvallerime sığmaz oldu. Sessiz kaldığın zamanlar göz yaşlarımla, kalan boyalarımda akıp bitmeye başladı. Boyalarımda azaldı umutlarım gibi. Sabır lütfen diyorsun. Nereye kadar. Nereye kadar tutabilirim göz yaşlarımı. Nereye kadar sessiz kalarak bitireceksin umutlarımı. Bana biraz umut ver, birkaç söz söyle güzel. Sileyim tüm tuvallerdeki siyah boyalarımı. Yine büyük büyük tuvaller ver bana. Gökkuşağına boyayayım, umutlarım canlansın. Yaşamam için buna ihtiyacım var.

Saatler sabahı gösteriyor. Ben yine bir sabahı daha şövale başında küçük bir tuvale büyük umutlarımı sığdırmaya çalışırken karşılıyorum. Ve bekliyorum. Koltuğunun altında umutlarla dolu kocaman tuvallerle gelişini bekliyorum.

14.08.07