DENEMELER

KÜÇÜK KİLİTLİ BİR SANDIK GİBİYDİN…

Birden bire çıkıp gelirdin vasat zamanlarda. Bir şeyler anlatırdın. Bu dünyanın en rahat en açık insanı benim derdi tüm tavrın, tüm sözlerin. Oysa küçük kilitli bir sandık gibiydin. İçinde her yere yanında götürdüğün tahta oyuncakların ve sahip olamadığın iki tekerlekli bisiklet hayalin.

Güldürürdün herkesi anlattıklarınla, ben ağlardım. Herkes seni dinlerdi ben, o siyah beyaz fotograftaki gülen küçük çocuğu duyardım. Bana çok güzel öyküler anlatırdı. Sen bunları hep gizlerdin.

Akşam olur herkes evine dönerdi. Sen sandığını ve seni alıp giderdin, oyun biterdi. Ardından bakakalırdım. Yorgun düşerdin kalabalıkların içinde yansımalarından. Yorardı seni kalabalıklar. Oyun bitip herkes dağılınca huzur bulur, dönerdin siyah beyaz yaşamına her gece.

Bazen bu gece bende kal derdim. Hayır derdin, herkes seni duyardı. Bense siyah beyaz fotograftaki küçük çocuğu. O gelmek isterdi. Yine ağlatırdın ikimizi.

En çok da benden kaçardın. Bilirdin en çok bana yakın olduğunu. Korkardın o sandığın anahtarını vermekten bana. Bense sabırla beklerdim. Geleceğini bilirdim.

Onun siyah beyaz fotografını bana ilk gösterişini hiç unutmuyorum. Sen konuşurken duyduğum çocuk, neşeyle içten gülerek bakmıştı objektife. Gözlerindeki ifade, yabancı değildi sözlerindeki hüzne. Kalabalıkların tanıdığı sana hiç benzemiyordu. Kırılgan, duygusal bir çocuktu o.

O gün de akşam olmuştu yine. Kalabalıklar dağılmıştı. Bu kez gidecek bir yerin kalmamış, o çocuğu koyduğun sandığın kilidi kırılmış ve bende kalmıştı fotografın. İzleyen üç gün hiç uyanmadan göğsümde uyudunuz. Ve izleyen diğer günler. Korktuğun başına gelmişti. Küçük kilitli bir sandıktın içinde tahta oyuncakların ve erişemediğin iki tekerlekli bisiklet hayalin. Senin korktuğun başına gelmişti, bense korkularımı yenmiştim. Küçücük bir anahtar olmuştum o küçük çocuğun minik ellerinde.

06.11.2002