BLOG

09 Nisan 2011 Cumartesi

son bir kaç günüm hasta yatağımda, annemin şefkatli ellerine emanet ve tv karşısında geçiyor.

düşünüyorum da aileler her akşam bu alet karşısında nasıl bir transa geçip zamanlarını öldürüyorlar. öyle bir sığlaşmış ki programlar ben tv izlemeyeli. ve açık oldukça başımı çevirsem de bakmamak için kendimi alamıyorum. bu nasıl bir canavar anlamadım. her akşam o tv açılıyor ve evlerde muhabbet kesiliyor. çünkü hiç fırsat vermeden devamlı bir hareketle gözlerinizi alamıyorsunuz ondan. sizi tutsak ediyor. ve verilen şeyler o kadar anlamsız ve o kadar işimize yaramayacak şeyler ki. niye bakıyorum ben buna dedim bir süre sonra miğdem bulandı.

şimdi kalkıp size hey gidi eskiden (bizim zamanımızda :P) bunlar vardı, şunlar vardı diye teyzelik yapmicam. ama gerçekten de eskiden daha bi güzeldi…

demek ki; biz büyüdük ve kirlendi dünya…