Nasıl bir hırstı bu, içinde yıllarca büyüttüğün. Hem unutmak istediğin hem her gün taze tuttuğun. Yıllar sonra bir gün, yaşadığın hayal kırıklığının acısını ondan çıkarmak istedin. Sandın ki öcünü alırsan, her şey daha güzel olacak. İçinde büyüttüğün hırs ufalıp yok olacak. Sandın ki artık için rahat edecek. Bir daha aklına gelmeyecek, silinip gidecek.
Oysaki o, yaşanılanları çoktan unutmuş, belki senin kininden daha ağır şeyler yaşamıştı. Çoktan ödemişti bedelini yaşattıklarının. Tam hayatını bir düzene sokmuşken, yılların ardından sinsice kuruttuğun hırs yapraklarını serdin yollarına. Bekledin, adım adım gelmesini. Her gün işledin, ışıldadın karşısında. Ateşe uçan pervaneler gibi sokuldu sana. İçini açtı. Yaralarını sar istedi. Yıllarını sarmak istedi.
Ama yanıldı. Ateşe değdi ürkekçe çırptığı kanatları ve yandı.
Yılların ardından kalbi ellerinde, öylece kala kaldı.
Ocak 2010