DENEMELER

YALNIZLIĞIM

Yeni bir hayat kurdum. İçine huzur koydum. Oturdum da geçmişe sordum. Sonra anladım. Huzura inandım.

Artık bu benim. Çoktan kaybetmiştim. Bir cesaret döndüğüm hatadan sonra köşede beklerken bulduğum benliğim. Fazlaca üzülmüş, kırılmış, küsmüştü hayata. Nasılda güvensiz bakıyordu uzaklara.

Tuttum elimden. Getirdim yeni evime. Oturduk, ağladık gecelerce. Acıdı kalbimiz çok. Kıvrandık, eğildik, büküldük. Yatağa yorgana sarıldık. Okşadım saçlarımı. Sarıldım kendime, sımsıkı.

Dedim,

Yeter artık ağlama.

Yeni beni de üzme bir bu kadar daha.

Ama kalbim acıyor.

Biliyorum.

Yıllardır, biliyorsun.

Yıllardır, biliyorum.

Bitti, peki hala niye üzülüyorum.

Çünkü yanımdasın. Seni daha derinden hissediyorum.

Yoruldum.

Biliyorum.

Ağladık uzun uzun. Sarıldım güvensiz, korkan kendime. Bir türlü teselli olmuyordu. Çaresiz uyuyakaldı iliklerimde. Pusuya yatmış bir yalnızlık acısıyla ben de bıraktım kendimi tek tesellim uykuya.

Günler, hatta aylar geçti iliklerimde yaşıyor yalnızlığım. Gittiğim her yerde, konuştuğum insanlar arasında, gündelik işlerimin karmaşasında hep yanımda. Dinlediğim müziğin canevimden vuran satırlarında, bir Pazar günü pencereden gördüğüm ailenin küçük yaramaz kızının bez bebeğinde.

Ağrılı, sancılı günlerin zoruyla girdiği içimde beraber yaşamayı öğrendiğim yalnızlığım. Şimdi tek dostum. Özgürlüğümün acı bedeli.

Temmuz- Ağustos 2009