BLOG

15 Temmuz 2011 Cuma

arabamı yaptırdım. hırsızlık olayından sonra bu güne kadar o cam kırıkları ve hırsızın kan izleriyle dolaşıyordum. huzursuz ediyordu beni. sanki hırsız hep peşimdeymiş gibi. araba benim değilmiş gibi. sevdiğime (Y) söyledim. ama ilgilenmedi. vakti olmadı sanırım. unuttu ya da… kendi başımın çaresine baktım.

evin kapılarının kolları ellerimi acıtıyordu. sevdiğim yeni kapı kolu aldı bana. sağolsun. ama takmadı. yine uzun zaman oldu. unuttu veya yine vakti olmadı sanırım. onlarıda değiştirdim.

bi lambam kaldı değişecek. söylemiştim yine ona ama yine unuttu herhalde. vakti olmuyor.

basit şeyler bunlar aslında. ama bir kadın olunca zor geliyor. tek başına uğraşmak… kendimi yalnız hissediyorum çoğu zaman.

annemi düşünüyorum böyle hissettiğimde. ne kadar da güçlü bir kadınmış. ben hep onunla olduğum için alışkınım onun gücüne. ama dışardan bir çok insan annemi çok takdir ediyor. o kadar zor bir hayat yaşamamıza rağmen hem namusumuzu koruduk hem en zor şartlara katlanacak kişiliklerimiz oldu. annemi yıkmak çok zor artık.

bazen ağlıyorum. bazen de ağlarken annemi arıyorum. senin kadar güçlü değilim, neden diye.