FOTOGRAF ALTI

BİRAZ ZAMAN…

Yalnızlık tonuna bürünmüş kalbine baktığımda hala çocuk sevinçlerinin renklerini görebiliyor olmak. İşte geleceğe umutla bakışının sebebi. Her şeye rağmen birkaç renk görebilmek. Bu dondurucu yalnızlığa, bu geleceği kaplayan sise rağmen, nasıl da güzel parlıyor renkler. Şimdilik kimsesiz, sakin ve huzurlu bir bekleyişte kalbi. Zamana ihtiyacı var belli.

Gün doğacak yine ve yine çocuk sevinçler can bulacak renkli öğleden sonralarda… Okuldan eve gelip, çantayı önlüğü bir kenara fırlatıp sokağın cazip uğultusuna dalacak yine bu gönül.

Kalbin sisi dağılacak, umutla açılacak gözleri her yeni güne. Gece oldu diye hüzne boğulmayacak, bir çırpıda geçecek zaman. Biliyorum. Zaman… Sadece biraz zaman…